شناسایی سطوح آمادگی فناوری (TRL) بر‌اساس مستندات فنی‌

‌توسعه‌ی محصول جدید به‌عنوان رویکردی نوین برای مواجه با تغییرات محیطی به‌کار می‌رود و مقدمه‌ای برای ورود به فضای رقابتی و کسب مزیت رقابتی است. اهمیت فرایند توسعه‌ی محصول جدید در محصولات پیچیده دو‌چندان است. اجرای موفقیت‌آمیز پروژه‎های توسعه‌ی این محصولات وابستگی شدیدی به، در اختیار داشتن فناوری‎های جدید و پیشرفته (برای بهره‌گیری در ‌زیر‌سامانه‎های محصول نهایی) دارد. از طرفی اکتساب فناوری‎های پیشرفته دارای ریسک‎های مالی و زمانی بالایی است و یکی از راهبردهای اساسی برای تسریع در اجرای پروژه‎های سامانه‌ای پیچیده و کاهش هزینه‎های آن، استفاده از شبکه‌ی تأمین‌کنندگان بیرونی در قالب شرکت‎های دانش‌بنیان به‌منظور اکتساب و انتقال (به درون) فناوری‎های مورد نیاز در سامانه و دستیابی به دانش فنی آن‌ها‌ست. نظارت بر گام‎های توسعه‌ی فناوری و تحویل‌گیری فنی یکی از دغدغه های سازمان متولی سامانه‎های پیچیده در فضای کار شبکه‌ای و مواجهه با پیمانکاران دانش‌بنیان است. هدف این مقاله ارائه‌ی چارچوب و معیاری برای شناسایی و اثبات سطح آمادگی فناوری برون‌سپاری‌شده است تا کارفرمای پروژه‌ی فناوری (که طراح و مسئول سامانه‌ی اصلی است) بر‌اساس این معیار، سطح آمادگی فناوری را تأیید کند. این تحقیق از نوع توصیفی پیمایشی است که از تجربیات متخصصین دفتر طراحی مرتبط با طراحی و توسعه‌ی سامانه‌های پیچیده و همچنین تعاریف موجود در‌زمینه‌ی سطح بلوغ فناوری و همچنین دیدگاه‎های مهندسی سیستم استفاده‌شده است و بعد از مرور ادبیات موجود درباره‌ی چگونگی ارزیابی و تعیین سطح آمادگی فناوری، از تحلیل خبرگی و همچنین اسناد و تجربیات کارشناسان دفتر طراحی در‌زمینه‌ی مهندسی سیستم و مهندسی ساخت استفاده شد و همچنین ابزار "‌سطوح آمادگی فناوری" (TRL) برای ارزیابی آمادگی فناوری انتخاب شد و به تناسب هر‌یک از سطوح آمادگی فناوری، مدارک و مستندات فنی متعارف به‌عنوان معیار تأیید سطح آمادگی فناوری‌ از طریق نظرات خبرگی شناسایی شد.‌